xaniman

is. <fars.>

1. Ev-eşik, ata yurdu, ocaq, dudman, məskən. Yolunda keçmişəm şirin canımdan; Tərk oldum vətəndən, xanimanımdan. A. Ə.. Get ata-ananın tez al qanını; Dağıt Ağpoladın xanimanını. A. S.. <Cahangir bəy:> Ta səndən ötəri xanimandan əl çəkib düşmüşəm bərrü biyabanə. N. V..

2. Ev, ev adamları, ailə. İpək döşəməli xanimanlardan; Rəqqasə qızların səsi yüksəlir. S. V.. <İsmayıl:> Uşaqlar, bu xanimanın daşını daş üstə qoymayacağıq, odlayın! P. M.. Yanan xanimanlardan körpələrin ağlaşma səsləri ucalır. M. Rz.. // Məc. mənada. Könül xanimanın abad eyləyib; Yıxan gözlərinin sədəqəsi canım. Q. Z.. Könül viran qalan bir xanimandır; Deyibdanışmayır xeyli zamandır. S. V..